Voor de mensen die het niet weten; The Sinking City is ontwikkeld door Frogwares. Die ken je eventueel van de game Sherlock Holmes: Crimes & Punishments, een game uitgebracht in 2014 dat ondanks een zeer goeie detective game was, nooit erg goede verkoopcijfers heeft gehaald. Ook de vervolg game hierop heeft nooit het gewenste resultaat binnen weten te halen. Daarom gooit Frogwares het ditmaal over een andere boeg. The Sinking City blijft een detective game, het concept is hetzelfde, maar het thema en de wereld waar je je nu in bevind is beangstigend anders. Dit is mede mogelijk gemaakt door het sausje van schrijfer H.P. Lovecraft (bedenker van Cthulu) met zijn vreemde creaties en duistere settings.
Waar the f*ck ben ik en dafuq is er aan de hand?!
Het is duidelijk dat H. P. Lovecraft de inspiratie was voor The Sinking City. De hele stad ademt duisternis en dat zie je ook. Overal waar je loopt zie je duistere figuren, predikanten die het einde van de wereld aankondigen, slijmerige insecten, vervallen huizen en noem maar op. Gedurende je avontuur zul je erg veel paranormale situaties tegenkomen die je de stuipen op het lijf zullen jagen. De stad waar je aankomt is dan ook niet echt een lekkere toeristische trekpleister.
De stad Oakmont zit namelijk flink in de nesten na een verschrikkelijke vloed, de stad is volledig afgesloten van de buitenwereld. Vrijwel geen enkele kaart laat zien hoe je hier nog kan komen en de schippers die weten hoe je er moet komen, willen je niet brengen en dat heeft ook zo zijn redenen. Verschillende delen van de stad staan nog steeds onder water en monsters komen uit de zee gekropen om mensen op te vreten. De stad wordt niet alleen door nare wezens geplaagd, er zijn ook mensen die schubben hebben gekregen en zelfs dusdanig transformeren dat ze een vissenkop hebben en worden Innsmouthers genoemd. Enkele toeristen komen nu naar de stad en allemaal hebben ze visioenen, hysterische aanvallen en woede-uitbarstingen. Charles Reed, is één van deze toeristen.
De reden dat deze mensen naar zo’n nare plek komen?; Iedereen heeft last van deze hysterische aanvallen en visioenen. Door Oakmont te bezoeken hoopt de gemiddelde verloren ziel op antwoorden, waaronder jijzelf. Maar het antwoord dat sommige mensen vinden is niet altijd even fijn.
Sherlock Holmes, maar dan helemaal naar de getver
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: The Sinking City is in zijn kern een ware detective game, er zit wel combat in om ervoor te zorgen dat je wat afwisseling hebt., maar om eerlijk te zijn had ik liever gehad dat de game zich meer had gefocust op het detective zijnde en minder op de rest. Sommige game elementen hadden zoveel beter uitgepakt als het de volledige aandacht had gekregen. De combat voelt namelijk maar half af en onhandig en van mij hadden ze het beter weg kunnen laten.
Het onderzoekssysteem is een kreun-waardige verveling op sommige momenten. Quest-informatie is vaak cryptisch en borderline-zinloos op de meest verwarrende manieren. Je wordt gedwongen om vage informatie te interpreteren om bewijs te vinden door een van de vier archief locaties te bezoeken, die elk verbonden zijn met een specifiek type onderzoek dat moet worden gedaan. Dit is een overdracht van de vorige Sherlock Holmes-serie, maar ik heb liever dat ze het in Baker Street achterlieten. Tenzij ze het wat beter hadden uitgewerkt. Meerdere keren had ik geen idee welk soort informatie ik nodig had en moest ik mijn toevlucht nemen tot vallen en opstaan. Ik moest bijvoorbeeld op zoek naar een verdachte die betrokken was bij een misdrijf. Toen dat eenmaal was vastgesteld, werd ik overgelaten om het juiste item te combineren met een specifieke onderzoekslocatie en verschillende combinaties van filters toe te passen om de juiste informatie te vinden. Hoewel het idee zeker een thematische nieuwigheid heeft, was de uitvoering omslachtig.
Op een gegeven moment zat ik een paar uur te kutten een poging de locatie van een personage te bepalen, heen en weer rennen tussen locaties om elke combinatie te proberen totdat er uiteindelijk iets tevoorschijn kwam. Je bent misschien blij wanneer je het oplost, maar na die tijd was ik niet op de ‘juiste manier’ blij. De game wilt niet je hand vasthouden, en dat kan ik alleen maar goedkeuren. Alleen wanneer je dat doet moet je de uitwerking wel wat beter in elkaar zetten. Regelmatig zul je naar de lokale krant moeten stappen om nieuwsberichten op te sporen of zul je een bezoekje moeten brengen aan het politiekantoor om een strafblad op te zoeken. Dat is allemaal leuk en aardig, maar je moet er echt even goed voor gaan zitten, want niemand gaat je vertellen dat je dit moet doen. In mijn ogen een positief punt, maar had beter gemogen.
Echter vond ik een andere game element die verbonden was aan onderzoek geweldig goed uitgewerkt. Namelijk de ‘Mind Palace’, dat ook uit de Sherlock-games wordt gehaald, maar deze profiteert van de toevoeging van de morele dilemma’s binnen de LoveCraft traditie. De Mind Palace gaf me een manier van interpreteren van informatie, laat me mijn ontdekkingen sorteren (en hersorteren) door aanwijzingen en conclusies te trekken uit bewijsmateriaal en vervolgens beslissingen te nemen die het morele perspectief van het personage bepalen, zoals het bepalen van een schuldige en de consequenties waarmee ze geconfronteerd zouden moeten worden. De keuzes die je maakt, beïnvloeden de uitkomst van bepaalde gebeurtenissen en bepalen je pad naar het eindspel. Soms betekent het leven of dood voor bepaalde personages. Juist omdat je keuze hier zo zwaar telt, niet eens voor jezelf, maar voor een ander. Leef je je meer in naar de situatie. Ik wil niet zomaar een conclusie trekken dat iemand dood moet voor zijn daden, niet als ik niet zeker ben wat er is gebeurd. Door dit soort keuzes te krijgen voel je je meer betrokken tot de nachtmerries van Oakmont. Iets wat ik tegenwoordig in veel games mis.
LoveCraft op zijn best(?)
Wat The Sinking City erg goed doet is het zetten van een bepaalde toon. De gehele wereld en verhalen van Oakmont zijn naar en duister op zijn best. Je voelt je nou niet bepaalt vrolijk als je dit *ahem* gezellige stadje bezoekt. De monsters zijn geweldig uitgewerkt, het thema is lekker duister en ik moest af en toe toch echt het licht aan laten voor ik verder kon gaan (Angsthaas to the max). Dit spel bracht me terug naar één van de eerste horror game ervaringen van toen ik 16 was. De game die ik toen speelde was Metroid Prime 2: Echoes op de Gamecube. Eigenlijk was dit helemaal geen horror game, maar de setting was heerlijk duister op sommige momenten. Echoes zal ik altijd herinneren als één van mijn eerste games die ik echt ECHT eng vond. Ik moest namelijk na de eerste tien minuten spelen altijd een plaspauze inlassen (angsthaas, ja, nee, echt). Dit is de eerste game in 11 jaar tijd die dit zelfde gevoel bij me heeft bereikt. Het maakt niet uit of ik voor mijn game sessie even een kleine plas deed.. Na tien minuten spelen moest ik gewoon weer. De game is geen grafisch hoogstandje. Ik speelde het op de normale PS4, dus misschien kan het beter, maar juist door de setting en duisternis konden ze er nog wel goed mee weg komen. Echter wanneer je op sommige goed verlicht plekken zat dan kon je wel zien dat het minder was dan andere spellen die rond deze tijd uitkomen. Maar daar zal ik niet teleurgesteld over zijn, ze hebben het grafische toch niet nodig als je zo’n gevoel kan opwekken.
Helaas paste niet alles altijd even goed in het sfeertje dat werd gezet. Zolang het om het verhaal en de omgeving gaat, dan doen ze alles juist. Echter zijn sommige bewoners niet altijd even geïnteresseerd in wat er nou allemaal gebeurt. De immersie wordt dan ook verbroken wanneer je mensen vrolijk boodschappen ziet doen, of schoenen laten poetsen, terwijl in de straat ernaast mensen worden opgegeten door vreemde wezens. Oakmont zou een super duistere plek moeten zijn, alles is helemaal naar de getver. Maar toch zijn er mensen die alledaagse dingen blijven doen alsof er niks aan de hand is. Dit breekt een beetje de barrière voor mij. Waarom boeit het ze niet? De stad voelt super leeg en verlaten. En als er dan eindelijk is mensen zijn in de omgeving, zijn het dit soort figuren.. Vind ik raar, en jammer vooral.
Wat ik ook vreemd vond aan het begin van het spel was de ‘state of mind’ van Charles Reed. Helemaal aan het begin van de game wordt je namelijk verteld dat je visioenen hebt die redelijk duister zijn. Je gaat naar Oakmont voor antwoorden. Eenmaal in de stad had ik nog niet veel gedaan en moest ik een plaspauze inlassen. Eenmaal terug zie ik Charles helemaal flippen met een pistool tegen zijn eigen hoofd. Sorry maar HEH?! Why the F doe je dit. Was het echt zo erg? Naarmate je verder komt in de game, gaat je gezondheid en state of mind drastisch achteruit. Ik had het me kunnen voorstellen dat dit een animatie zou zijn wanneer je eenmaal goed naar de haaien bent. Maar dat deze animatie er al zo vroeg in zat voor je nog maar iets had gedaan vond ik raar. Blijkbaar was je toch verder heen dan er werd verteld in eerste instantie.
Dompel jezelf ook is onder
Ondanks de tekortkomingen die de game heeft is echt het sfeertje van The Sinking City onwijs goed. Als je een fan bent van detective-games dan moet dit een no-brainer zijn en hoor je hem eigenlijk allang te spelen. Mocht je nou meer van de story-driven games zijn, dan heb je ook geen enkel excuus dit spel niet te halen. Fan van horror? Need i say more?. Tuurlijk is het spel niet perfect, maar de dingen die het goed doet, doet het echt goed. Als zelfs zo’n angsthaas als ik me hier in kan vinden, dan kan iedereen het. Eindelijk weer een goeie singleplayer game waar je je helemaal in kan verdiepen. Zo hoort het.
Ik eet Fruitella voor mijn dagelijkse portie fruit en zit s’middags aan het ontbijt. Daarnaast doe ik mijn eigen stunts, smeer mijn eigen broodjes en maak mijn eigen lunch.
